8 Eylül 2011 Perşembe
Küçükken ...
Ben küçükken de bi malmışım bunu öğrenmiş oldum geçenlerde. Bu yaşıma geldim halen oyuncak ayım ve köpeğimle uyuyorum. Hatta bazen evde yanımda taşıyorum , beraber ders çalışıyoruz falan. Hele hele o ayıyla hiç ayrılmıyor gibiyiz. Yıllar önce kalp ameliyatı olduğum sıralarda yoğun bakımda mı neyse işte bebekleriiiim , köpeğiiiim diye yırtına yırtına hastaneyi ayağa kaldırmış ve sonunda annemi zorla yoğun bakıma sokturup köpeğimle bebeğimi almıştım yanıma. Annem elalem anne diye bağırır sen bebeğim diye diyor hala. Ne var yani annelik iç güdüm taa küçük yaşlardan fazla gelişmiş :)
Annemle konuştuk işte. 4 5 yaşlarındayken tuvalete gideceğim zaman bile 10 15 tane bebeğimi illa tuvaletin kapısının önüne dizermişim. Hatta kardeşime '' Lütfen yardım et ben bunları oraya kadar nasıl götürücem noooooluurr yardım eeet '' dermişim. Garibim genelde yardım edermiş ama yardım etmeyesi tuttuğu zamanlarda oturur ağlarmışım '' Ben bunları nasıl götürebilirim ki oraya kadaar '' diye bağıra bağıra ağlarmışım. Hatta bazen okula bile götürürdüm en sevdiğim bebeğimi. 7 yaşlarındayken falan. Tabii rezil olmamak için çantamın hep dibine koyardım. Kimse görmemeliydi :)
Kaydol:
Kayıt Yorumları (Atom)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder